سلول فلوتاسيون يوني به ارتفاع 1 متر و سطح مقطع دايره اي به قطر 5 سانتي متر مي باشد. خوراك ورودي از ارتفاع 3/1 ستون به وسيله پمپ قابل كنترل وارد ستون مي شود، باطله از قسمت تحتاني سلول به وسيله پمپي با دبي متغير خارج مي شود. 3 سنسور فشار در 3 ارتفاع مختلف سلول نصب شده است و مقادير اندازه گيري شده فشار توسط نمايشگر ديجيتال نمايش داده مي شود. دبي هواي ورودي از طريق فلومتر هواي نصب شده و دبي خوراك از طريق فلومتر نصب شده در مسير جريان اندازه گيري مي شوند.

پلي اتيلن ترفتالات (PET) يك ترموپلاستيك نيمه‌ بلورين از خانواده پلي استرها مي‌باشد، كه به طور وسيعي در ساخت الياف با استحكام بالا، فيلم‌هاي عكاسي و بطري‌هاي نوشيدني استفاده مي‌شود. بر طبق بررسي‌هاي انجام شده و آمارهاي جهاني توليد پلي استرها بيش از 55 ميليون تن در سال 2012 مي باشد كه بيشتر آن پلي اتيلن ترفتالات ميباشد. كه همين مقدار بالا محققان را بر آن داشت تا به فكر استفاده از اين مواد قرار گيرند. روش‌هايي مانند: سوزاندن و تبديل كردن به خاكستر، دفن‌ كردن يا خاك كردن آنها و بازيافت براي استفاده از اين مواد ارائه شد. اما اين روشها به دليل توليد گازهاي سمي ناشي از سوختن و كمبود جا براي خاك كردن و همچنين زمان طولاني تجزيه آن محققان را بر آن داشت تا PET را تجزيه كنند. لازم به ذكر است كه روش بازيافت هم به دليل كيفيت ضعيف محصول ناشي از تجزيه، روش خيلي مناسبي به حساب نمي‌آيد، اما به دليل كاهش مصرف انرژي و توليد محصولاتي با ارزش افزوده مورد توجه قرار گرفته است. روش‌هاي اصلي بازيافت شميايي شامل گليكوليز، متانوليز، هيدروليز، آمونوليز و آمينوليز مي‌باشد. گليكوليز مشكل بزرگ متانوليز يعني فشار و دماي بالا را ندارد، و گليكوليز در فشار اتمسفري انجام مي‌گيرد. اما مشكل اصلي كه فرآيند گليكوليز دارد، مدت زمان زيادي بين 4 تا 8 ساعت بسته به ميزان عامل گليكوليز و كاتاليزور و غلظت مواد، مي‌باشد، كه اين زمان زياد مستلزم مصرف بسيار زياد انرژي مي‌باشد، كه با توجه به هزينه بسيار بالاي سوخت و انرژي، بازيافت اين ماده با اين روش بازدهي اقتصادي ندارد. همچنين مشكل ديگر گليكوليز جدا كردن مونومرهاي توليد شده در واكنش گليكوليز از اليگومرها و محصولات ديگر ميباشد، كه اجراي اين فرايند را با مشكل اجرا كرده است. اما مشكل اصلي فرآيند هيدروليز نيز خوردگي تجهيزات ميباشد كه اگر بتوان زمان واكنش را كاهش داد، در نتيجه هم ميزان مصرف انرژي كاهش يافته و هم ميزان خوردگي تجهيزات كاهش مي يابد. البته لازم به ذكر است كه خوردگي تجهيزات به حلال و نوع روش هيدروليز نيز بستگي دارد. همان طور كه مشخص شد روش‌هاي ذكر شده هر كدام داري مشكلي مي‌باشند كه مانع از صنعتي شدن و بازيافت اين ماده مي‌شوند. در همين راستا و براي كاهش مصرف انرژي و زمان بازيافت اين مواد به صورت شيميايي از هيدروتالكيت ها به عنوان كاتاليزور استفاده شده است. لازم به ذكر است كه هيدروتالكيت ها بر خلاف كاتاليزورهاي قبلي به راحتي قابل بازيافت بوده و همين طور ميتوان از آن به دفعات بيشتري استفاده مجدد نمود و آلودگي براي محيط زيست نيز ندارد.